Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 «Η γη είναι αρκετή για να καλύψει τις ανάγκες του ανθρώπου αλλά όχι την απληστία του»  Μ. Γκάντι.

Καλοκαίρι 1944. Οι ΗΠΑ συγκαλούν διεθνή διάσκεψη στο θέρετρο του Μπρέντον Γούντς. Η διάσκεψη κατέληξε στην ομώνυμη συμφωνία και ένας από τους όρους της ήταν η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αυτοί οι διακρατικοί οργανισμοί μαζί με τις 37.000 πολυεθνικές εταιρείες αποτελούν τους δυο πυλώνες και την οργανωτική βάση της νέας διεθνοποιημένης καπιταλιστικής τάξης οι οποίες συνεπικουρούνται από ένα πλήθος οικονομικών ιδρυμάτων και φόρουμ χάραξης πολιτικών και σχεδιασμού στρατηγικών (G8, Τριμερής Επιτροπή, ΟΟΣΑ, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ) και συμπληρώνονται από κυβερνητικούς μηχανισμούς των κρατών που αποτελούν τις μητροπόλεις του διεθνοποιημένου πλέον κεφαλαίου με την αναμφισβήτητη ηγεμονία των ΗΠΑ.
Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού (1989) η παγκόσμια αυτή τάξη πραγμάτων (όπως αλαζονικά αυτοαποκαλείται) συνέχισε με μεγαλύτερη επιθετικότητα και ένταση τη διαδικασία αναδιάρθρωσης και επέκτασης με στόχο την δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για ένα ελεύθερο παιχνίδι απληστίας, ταξικών συμφερόντων και αποκομιδής του μεγίστου δυνατού κέρδους.
Πρόκειται για το φαινόμενο που περιγράφεται πονηρά από την τάξη αυτή και τους συνεργάτες της ως παγκοσμιοποίηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ιμπεριαλισμό με διαφορετική στρατηγική αλλά δεν διαφέρει στα κυρία χαρακτηριστικά του από την έννοια που πρώτος ο Λένιν ανέλυσε. Ο ιδεολογικός μανδύας αυτού του νέου ιμπεριαλισμού είναι στις μέρες μας ο νεοφιλελευθερισμός.
Το ορόσημο που σηματοδοτεί το ξεκίνημα του μοντέλου αυτού είναι το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή (1973). Τότε αρχίζει συστηματικά η επιβολή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Έτσι ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, αφήνοντας στο κράτος μόνο τα σώματα ασφαλείας και τον στρατό κατά τις επιταγές του γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν. Το σύστημα αυτό αρχίζει να προωθείται αργά στην αρχή για να φτάσει στις μέρες μας σε μια κατάσταση που μόνο σαν μια νέα αποικιοκρατία ή πιο σωστά λεηλασία, μπορεί να ιδωθεί.